 |
| جناب مرادی کرماشان- ریژاو- داله هوو- باوه یاگار- مله سرانه! چشم اندازی بر منطقه ی روستاهای: «ره مه کی» و «حسن سلیمان» و «مه ی وه لی شیر خان» و «مه ی وه لی داراب» و «سه ر زل» و «دیوگه» و «که فرو سلمان» و «جوانمیری» و «دنگی علی بگ» و ... |
 |
| برای عزیزم کا فرامرز بابایی کرماشان- کرن- ریژاو- کوهستان داله هو- ایمام دوجانه! «کند و کاو در ارجمندی «ایمام دوجانه» و تصویر فرهنگی پنهان در آن» در جهانبینی و فرهنگ ِ اصیل ایران و کوردستان، و در آئین دیرپای یارسان، آفرینش بر اساس رویش از بُن است، و مرگ، در حقیقت، تَحّول هر جانی به بُن خود است، و گور، جایگاه اینچنین تَحّولی است. خُدا، بُن و دانه ی روینده گیتی و جان ها و زندگی است. در این جهانبینی، خُدا، خود را در گیتی می افشاند و هر ذره و جانی آبستن به دانه ی خُداست، و گیتی یا جانان، حاصل ِرویش دانه ی خُداست و درخت ِگیتی، همان خُدای افشانده شده است. به عبارتی دیگر، هر ذره و جانی اصالت ِخُدا-گیتی را در خود پنهان کرده است. و به بیانی دیگر، هر ذره و جانی دوجانه یا دوگیانه یا آبستن است. و مفهوم دیگرش آنست که هر ذره و جانی آبستن است به اصل آفرینندگی و سرچشمه ی خود. به همین خاطر هر ذره و جانی همواره در حال تغییر و تحول و تکوین و تکامل و گُسترش است«گوران». هر ذره و جانی اصل فرازپایگی و فروهری و بُزرگی و «گه و رائی» را در خود دارد. ایزد فروز بهمن یا وهومن یا وهو مینو به معنای مینوی مینو، بیان چنین ویژه گی از درآمیختگی خُدا در هر ذره و جانی است. ایمام دوجانه نیز تصویری از بهمن و وهومن و مینوی مینوست! |
 |
| کرماشان- کرن- ریژاو- کوهستان داله هو- «باوه یاگار»! |
 |
| دکتر کیخسرو بابایی |
کرماشان- کرن- ریژاو- کوهستان داله هو- نیایشگاه و آتشگاه و جشنگاه ِ«باوه یاگار»!
دیدگاه:
روایت پیدایش «باوه یاگار» از دانه ای انار و پیوند این روایت با آتش، تصویری از جهابینی آفرینش -بر اساس پیدایش و رویش- در فرهنگ و آئین یارسان را برای ما به نمایش می گذارد:
بنیامین مه ره مو:
سولتان ئه زه م، سولتان ئه زه م
دانه ی روی زمین سولتان ئه زه م
گرسا(تکوین یافتن) دانه وه حوکم خواجه م
په ری نمایان پیره ی نه رگس چه م
***
بنیامین مه ره مو:
یادگاره و یار، ...
ئه وسا بییش مه نزور یادگاره و یار
سولتان ئه زیم داود نازار
یادگارشان به رده ن ئه وگره ی نار
په ری زمایشت بیا و به س شه رد
ئه مر سولتان بی یادگار قه ویل که رد
نیاش وه ته نویر نه شه راره ی نار
فه رما وه داود سه ر ته نویر بنار ...
در این روایت، انار(خوشه ی دانه های آتش) و تنور(آتشکده) پیکریابی خُداست، و دانه ی انار و باوه یاگار پیکریابی جان بطور عام است و هر جانی(دانه ی انار و آتش) هم گوهر با خُدا(آتشگاه) است و از خودافشانی آن آفریده می شود. آزمایش ِ در خرمن ِ آتش رفتن ... آزمایش ِ هم گوهر بودن جان با خُداست!
دیدگاه:
روایت پیدایش «باوه یاگار» از دانه ای انار و پیوند این روایت با آتش، تصویری از جهابینی آفرینش -بر اساس پیدایش و رویش- در فرهنگ و آئین یارسان را برای ما به نمایش می گذارد:
بنیامین مه ره مو:
سولتان ئه زه م، سولتان ئه زه م
دانه ی روی زمین سولتان ئه زه م
گرسا(تکوین یافتن) دانه وه حوکم خواجه م
په ری نمایان پیره ی نه رگس چه م
***
بنیامین مه ره مو:
یادگاره و یار، ...
ئه وسا بییش مه نزور یادگاره و یار
سولتان ئه زیم داود نازار
یادگارشان به رده ن ئه وگره ی نار
په ری زمایشت بیا و به س شه رد
ئه مر سولتان بی یادگار قه ویل که رد
نیاش وه ته نویر نه شه راره ی نار
فه رما وه داود سه ر ته نویر بنار ...
در این روایت، انار(خوشه ی دانه های آتش) و تنور(آتشکده) پیکریابی خُداست، و دانه ی انار و باوه یاگار پیکریابی جان بطور عام است و هر جانی(دانه ی انار و آتش) هم گوهر با خُدا(آتشگاه) است و از خودافشانی آن آفریده می شود. آزمایش ِ در خرمن ِ آتش رفتن ... آزمایش ِ هم گوهر بودن جان با خُداست!
با تشکر از زحمات جناب بابایی عزیزو یزرگوار ئه رای ئه ی همه زحمتیله که کیشایه
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر