 |
| کرماشان- کرن- ریژاو- کوهستان داله هو- نیایشگاه و آتشگاه و جشنگاه ِ«باوه یاگار»! دیدگاه: اساس جهانبینی و فلسفه ی آئین دیرپای یارسان بر یار و جُفت و هم خانه بودن هر جانی بطور عام و هر انسانی بطور خاص با خُداست. خُدا، یار و جفت در تکوین و تغییر و تحول و تکامل هر ذره و جانی در گیتی است. اگر بخواهیم چنین جهانبینی و فلسفه ای را شاعرانه بیان کنیم شاید بتوان چنین گفت: « هر جهانی جانیست و هر جانی جهانیست! » روایت پیدایش «باوه یاگار» از دانه ای انار و پیوند این روایت با آتش، تصویری از جهابینی آفرینش -بر اساس پیدایش و رویش- در فرهنگ و آئین یارسان را برای ما به نمایش می گذارد: بنیامین مه ره مو: سولتان ئه زه م، سولتان ئه زه م دانه ی روی زمین سولتان ئه زه م گرسا(تکوین یافتن) دانه وه حوکم خواجه م په ری نمایان پیره ی نه رگس چه م *** بنیامین مه ره مو: یادگاره و یار، ... ئه وسا بییش مه نزور یادگاره و یار سولتان ئه زیم داود نازار یادگارشان به رده ن ئه وگره ی نار په ری زمایشت بیا و به س شه رد ئه مر سولتان بی یادگار قه ویل که رد نیاش وه ته نویر نه شه راره ی نار فه رما وه داود سه ر ته نویر بنار ... در این روایت، انار(خوشه ی دانه های آتش) و تنور(آتشکده) پیکریابی های خُدا هستند، و دانه ی انار و باوه یاگار پیکریابی جان بطور عام و خاص است و هر جانی(دانه ی انار و آتش) هم گوهر با خُدا(انار و آتشگاه) است و از خودافشانی آن آفریده می شود. آزمایش ِ در خرمن ِ آتش رفتن ... آزمایش ِ هم گوهر بودن جان با خُداست! مولوی: مرغی ملکی زانسوی گردون بپرد آن سوی که سوی نیست بیچون بپرد آن مرغ که از بیضه ی سیمرغ بزاد جز جانب سیمرغ بگو چون بپرد!؟ |
 |
| کرماشان- ریژاو- کوهستان داله هوو- چاو اندازیک له منطقه ی ریژاو و پیران تا ده یشت بشیوه و که ل داوو و شاری سرپیلی زه هاو و کوه پاتیر و ده نه وشک و سَرکِش و ... گشتی له یه ک نگاه! |
 |
| کوهستان داله هوو- باوه یاگار- چاو اندازیک له «مله سَرانه» و قوله ی «آشیا وای»! با تشکر له زحمته کان دکتر کیخسرو بابایی و کا فرامرز بابایی |
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر